Lombok

We waren behoorlijk moe geworden van onze eindsprint in Java, dat we nog maar aan een ding konden denken: de Gili eilanden! Deze tropische eilandjes liggen net ten noordwesten van Lombok en schijnen volgens zo ongeveer de hele wereld het allerbeste van het allerbeste te zijn. Wij hadden voor onze reis Gili Air uitgekozen. Volgens de verhalen was dit een beetje een kruising tussen de andere twee en combineerde dit de relaxedheid van de een – Gili Meno – met de feestsfeer van de ander – Gili T. Over het eiland was trouwens niets gelogen, wat een super relaxte sfeer hing daar zeg! We zaten blijkbaar nog wel wat buiten het seizoen, dus het feest dat om de dag werd gegeven, trok een stuk of zeven bezoekers. Ook zat het weer ons niet helemaal mee en regende het de helft van de dagen, maar ondanks dat – of misschien wel juist daardoor - hebben we hier wel echt goed bij kunnen komen. Dit was ook wel nodig want op onze zesde dag in Lombok stond een nieuw avontuur voor ons klaar: de Rinjani. Deze vulkaan konden we al vanaf Gili Air aanschouwen, want het monster is zo’n 3700 meter hoog. Met een leuke groep van tien gingen we gretig omhoog. Al na de eerste dag viel er een slachtoffer: een meisje kwam bijna niet meer vooruit door een heupblessure. Al te veel tijd om te rusten was er helaas niet, want om twee uur ’s nachts ging de wekker en mochten we aan het huzarenstukje van onze tocht beginnen: de klim naar de top. We moesten nog 600 meter klimmen door een grote lading as. Er deden ruim honderd mensen mee aan deze klim en op het begin was het echt een lange file. Hoe meer we stegen, des te rustiger leek het echter te worden. Toen we op de top aankwamen, snapten we eerst niet waar iedereen was gebleven. Pas na een tijdje viel het kwartje: we waren gewoon de eerste! Het leek wel 20 graden onder nul op de top, dus we gingen na een paar fotootjes zo snel mogelijk weer weg. Naar beneden was heel simpel, want elke bij elke stap die je zette, gleed je gratis nog een meter door. Toen we weer bij ons kamp aankwamen, zag het er goed uit voor ons. We hadden het zwaarste gedeelte gehad en het weer was eindelijk goed. We waren helaas vergeten dat het weer op zo’n hoogte nogal snel om kan slaan, en de rest van de dag hebben we in de stortregen gelopen. Een groot deel van de groep was ondertussen goed chagrijnig en wilde eigenlijk al opgeven. Helaas bestond opgeven uit de rest van de tocht in een keer uitlopen, zo’n acht uur nog. We hadden er al ruim zes uur op zitten en dus besloot iedereen om maar te blijven. De laatste dag liepen we plichtmatig onze tocht uit, dromend over onze volgende bestemming: Kuta. Met vier anderen van de groep hebben we een busje naar dit dorpje in het zuiden van Lombok gepakt. Na vier uur kwamen we aan bij een heel eenvoudige en goedkope slaapplek. Nadat we een enorme burger en een grote fles bier naar binnen hadden gewerkt raakten we in coma. De volgende dag werden we wakker en het zonnetje scheen, eindelijk! Op deze plek konden we wel een kleine week bijkomen: prachtige stranden en een fantastische sfeer met veel andere reizigers. Het regenseizoen was helemaal voorbij en hebben we veel gezond, gekaart en gefeest, zoals het hoort op vakantie! Helaas gaan dronken jongeren en scooters niet zo goed samen: er belandden regelmatig mensen in het ziekenhuis en er bleek zelfs iemand te zijn overleden tijdens ons verblijf in Kuta. Een jongen uit onze groep was ook iets te onvoorzichtig en eindigde, met een opengereten voet, in het ziekenhuis. Gelukkig was daar zuster Liza om zijn handje vast te houden en kon Peter hem met zijn flauwe grappen wat afleiding geven. Eenmaal opgeladen in Kuta was het weer tijd om af te zien: vier dagen op een niet al te grote boot richting de volgende bestemming, Flores.