Tasmanië

Na een paar dagen In het matige Hobart konden we niet wachten om onze auto op te halen. Naast de auto haalden we hier ook Ana op, een spaans meisje dat wel mee wilde op avontuur. De eerste nacht kamperen met zijn drieën viel helaas een beetje tegen: het regende en onze tent bleek niet waterdicht te zijn. De volgende dag ruilden we onze tent In voor een betere én grotere. Ondertussen was de regen ook opgehouden en dus was het hoog tijd om de stranden van de noordwestkust onveilig te maken. In Mole Creek kwamen we een gepensioneerde stoner tegen, genaamd Gary. Gary woonde daar al zijn hele leven en vond het geen probleem om ons de paradijsjes van zijn 'home town' te laten zien. Nadat we hem en zijn motor met moeite hadden kunnen volgen, kwamen we aan bij de eerste plek. Al innig glimlachend liet hij ons een grindpad zien met een plas water in het midden, waar we volgens hem wel een soort van in konden zwemmen. Toen bleek dat ook de tweede locatie niet bepaald bijzonder was, hebben we Gary achter gelaten en reden we richting de 'Liffey falls'. Na een zoektocht door bergpaadjes, waar we maar hoopten geen tegenliggers tegen te komen, kwamen we aan bij een bos dat gelukkig meer weg had van een paradijs. De waterval lag midden in dit bos, waar we na een mooie ochtend wandeling in af mochten koelen. De volgende dag pikten we Andre, ons Duitse reismaatje op en reden regelrecht naar 'Cradle mountain', dé berg van Tasmanië. Het begon al donker te worden, en toen we andere klimmers vertelden dat we zo laat nog begonnen met klimmen richting de top, werden we volledig uitgelachen. 'Good luck mate, we will probably never see you back again', was een van de bemoedigende opmerkingen die gemaakt werden. Volgepompt met adrenaline liepen we half door het donker naar onze slaapplek, een hut halverwege de top. Om kwart voor 3 ging de wekker en begonnen we aan het laatste en zwaarste gedeelte. Na een bizarre en eerlijk gezegd behoorlijk gevaarlijke klim, kwamen we 10 minuten voordat de zon op kwam aan bij de top. De hele klim waren we niemand tegen gekomen, en ook hier bleek niemand te zijn. Wat een heerlijk gevoel! Na het ervaren van misschien wel de mooiste zonsopgang van onze hele reis vielen we bovenop de top in diepe slaap. Een paar dagen later waren we weer in Hobart om onze reisgroep compleet te maken. We haalden hier Cara op, het kiwi-vriendinnetje van Lies. Na een kleine valse start (veel regen, weinig slaap) kwamen we aan in het 'Tasman national park'. Dit verbijsterende park grenst aan de zuidkust van Tasmanië en bestaat voornamelijk uit gigantische rotsen, vele soorten bebossing en eindeloze hoeveelheden oceaan. Op Liza's verjaardag deden we een hike rondom het 'Wineglass bay' - die meer op een champignon leek dan een wijnglas. Na een klein feestje in het nog kleinere bergdorpje 'St marys', reden we richting de absolute vakantiebestemming van Tasmanië - en eigenlijk ook van heel Australië. De 'bay of fires' is een enorm uitgestrekte baai, met verreweg het witste zand en het helderste water van het hele land. De op zich al wonderschone omgeving lag bezaaid met rood-oranje rotsen die inderdaad wel wat weg hadden van vlammen in een kilometers groot kampvuur. Na twee weken afzien was het hoog tijd voor een beetje luxe. De zus van de vriendin van de collega van de moeder van Ana woont in Launceston en had wel tijd en zin om ons - vijf totale vreemden - rond te leiden. In een prachtig huis gelegen aan de rivier werden we ontvangen met een uitgebreide barbecue en veel wijn. Na een warme douche, een volle was en een nacht lang telefoons opladen, werden we meegenomen naar de stad voor een uitgebreide brunch en een optreden in het park. Helaas kwam er ook aan deze dag een einde en moest we opeens afscheid nemen van Cara en André. Met zijn drietjes reden we, enigszins beteuterd, richting onze laatste bestemming van Tasmanië. Door de vele bosbranden konden we niet alles zien wat we wilden, maar ondanks dat hadden we een relaxte laatste dag, die eindigde met een glas wijn bij een ondergaande zon en een prachtig uitzicht.