Sabah

Ons plan was om al liftend over land naar Borneo’s andere staat – Sabah - te reizen. Dit blijk echter moeilijker te zijn dan we gewend waren op het vasteland van Maleisië. Over een stuk van ongeveer 200 km doe je 14.5 uur, en dan ben je nog niet eens halverwege de reis naar Sabah! Zoveel tijd hadden we niet op Borneo, dus besloten we om direct naar de hoofdstad Kota Kinabalu (KK) te vliegen. Nadeel: je ziet minder van het land, voordeel: meer tijd in het noordoosten. Ondanks dat we eigenlijk wel hadden moeten weten dat je op een eiland als Borneo het niet van de steden moet hebben, waren we stiekem toch weer een beetje teleurgesteld dat KK nog minder mooi en nog meer op toeristen gefocust was dan Kuching. Gelukkig hadden we geleerd van onze ervaring in Kuching dat we snel de stad uit moesten gaan, en dus hadden we snel besloten om naar “the tip of Borneo” af te reizen, het noordelijkste puntje van het eiland. Om de hoek van KK was echter ook nog een nationaal park welke we eerst wilden bezoeken. Dit keer zou er niet heel veel gehiket hoeven worden, want het park bestaat louter uit kleine, idyllische eilandjes. Op zoek naar een boot richting deze eilanden werden we aangehouden door een man die ons negatieve onderbuik gevoel over KK helaas bevestigde. Nadat hij eerst probeerde om het wisselgeld te stelen, ons daarna twee uur dropte op het verkeerde eiland en ons uiteindelijk vroeger zou willen ophalen dan waar we voor betaald hadden, kwamen we wonder boven wonder toch op onze bestemming aan. En net toen we onze ergernissen een beetje hadden weggezwommen bleek dat onze grote vriend ons helemaal niet meer op kwam halen en zaten we vast op het eiland. Juist deze dag hadden we niets meegenomen – geen eten, muggenspray, sokken, langen mouwen, echt helemaal niets – en het enige winkeltje op het eiland was net gesloten, dus er zat niets anders op dan vrienden maken en er maar het beste van maken. Gelukkig was er een groep vrijwilligers die net hun allerlaatste avond hadden op dit eiland. Ze hadden nog eindeloos veel troep over – blikvoer, gedroogde bananen, zaklamp, muggen spray, aansteker, gasbrandertje, kaarsen, et cetera – die ze toch niet meer op zouden kunnen maken, en dus mochten wij dit hebben. Nadat we een mooi plekje hadden gevonden om te slapen – twee stapels strandbedden – staken we onze kaarsen aan en werd de avond stiekem nog best romantisch. De volgende ochtend werden we voor zonsopgang wakker en konden we met de vrijwilligers meevaren naar KK, zodat we nog op tijd waren voor onze bus richting “the tip”. Hier was het een en al chillen: er was niet veel meer dan een strandtentje waar we konden zonnen, zwemmen, volleyballen, bier drinken, kletsen en vooral heel veel “charades” konden spelen met andere reizigers. En ondanks dat de eigenaar niet helemaal oprecht op ons overkwam en ons voor elke scheet liet bijbetalen, was dit wel ons hoogtepunt van de afgelopen twee weken op Borneo.