Kota Bahru

Omdat onze volgende bestemming, Kota Bahru, nogal ver van Penang af ligt en we eigenlijk flink moe waren, hadden we besloten om, voor het gemak, weer eens de bus te nemen. Deze zou om 10 uur vertrekken en zou ons netjes om 15 uur af zetten. Helaas viel de bus uit door een oververhitte motor en toen we na twee uur een nieuwe bus hadden, viel deze ook al snel uit door een kapotte accu. Uiteindelijk was dus busreis dus alles behalve gemakkelijk en snel. Gelukkig was het wel heel gezellig. We raakten al snel aan de praat met een Maleisisch vrouwtje en al voordat we ons echt hadden voorgesteld, waren we uitgenodigd om de volgende dag te komen lunchen. We hadden ook een tijd met een ander vrouwtje gepraat en deze bood ons aan om ons naar een hostel te brengen, wat ook wel goed uit kwam, aangezien het al 11 uur ’s avonds was en het busstation buiten het centrum lag. De eerste nacht sliepen we in een best smerig hostel, vergezeld door een uit de volle borst snurkende man. Omdat dit niet echt geweldig was, zijn we de volgende dag naar een hostel verhuisd welke goed aangeschreven stond bij de Lonely Planet. Er werd ons verteld dat we hier goed het Maleisische dorpsleven konden ervaren en niets was minder waar. We sliepen in een homestay, bij een gezellige en lieve Maleisische familie thuis, die ons snel op ons gemak liet voelen. De volgende dag gingen we lunchen bij het lieve vrouwtje uit de bus en haar zoon. Wat ons opviel, was dat zelfs in een dorpje als deze een oudere vrouw gewoon internet en televisie, en een mooi groot huis, heeft. Een iets minder leuke verassing was dat ze ook gigantische spinnen in haar toilet heeft, waarschijnlijk een overblijfsel van de overstroming van afgelopen december. Liza rende de wc uit, wat de zoon hilarisch vond. Hij checkte het toilet boven en zei dat die spinvrij was, maar dat was dus niet zo. Oh men, wat zijn die beesten eng. Zo. Groot. De lunch was daarentegen fantastisch. De vrouw des huizes had sinds half acht ´s ochtends in de keuken gestaan en de heerlijkste gerechten bereid. Nadat we haar overheerlijke viscurry hadden verorberd, hebben we nog uren gekletst, voornamelijk over de grote cultuurverschillen tussen onze landen. Zij vonden dat wij maar snel kinderen moesten nemen en trouwen en wij hebben ons verwonderd over hun Maleisische, Islamitische gewoontes. Nadat haar zoon ons nog een tour door het halve dorp had gegeven, hebben we nog de hele middag met de jongetjes uit de homestay gespeeld. Al met al was dit wel onze meest typisch Maleisische dag van onze reis, en we zijn allebei moe, maar tevreden gaan slapen. Wat zijn die Maleisiers aardig zeg, het is zo leuk om tegen iedereen op straat gedag te zeggen en zo af en toe met iemand een praatje te maken.