Rajasthan

Na vier uurtjes in een overvolle trein en nog een uurtje met de bus kwamen we aan in Bundi, Rajasthan. Een dorpje tussen de heuvels, waar onder andere een groot fort en paleis op gebouwd is. We hadden een wat luxueuzer hotel geboekt en bleven drie nachten om even bij te komen van de drukke eerste week in India. Dat moest ook wel, want Peter voelde zich nog steeds niet topfit. Een dag later werd Liza hoestend en sniffend wakker, dus spendeerden we onze dagen in Bundi voornamelijk in bed. Wel wilden we onze reis voortzetten, dus hebben we een bus gepakt naar de hoofdstad van Rajasthan, Jaipur. Deze stad wordt ook wel de roze stad genoemd, vanwege de geverfde huisjes op de bazaar - de Indiase kleur voor gastvrijheid. Het lijkt hier een stuk georganiseerder, met een meer gemoedelijke sfeer dan bijvoorbeeld Kolkata. Ook hier hebben we het echter rustig aan gedaan, zodat we met frisse moed door konden reizen naar Jodhpur, de blauwe stad. De blauwe huizen werden vroeger alleen door de Brahmins - de allerhoogste kaste - bewoond, maar zijn tegenwoordig ook voor anderen beschikbaar. Vanuit het indrukwekkende fort was de nog altijd aanwezige blauwe gloed van deze huizen het beste te zien. Op de achtergrond zag je een gigantisch paleis waar in een gedeelte nog nazaten van de koninklijke familie van Jodhpur wonen, en wat voor de rest functioneert als een van de duurste hotels ter wereld. In Jaisalmer, een stad in het westen van Rajasthan, hadden we een kamelentocht door de woestijn geboekt. Een gladde verkoper, Sebastian genaamd, haalde ons echter over om onze boeking te annuleren en met zijn 'camelboys' mee te gaan op avontuur. Om bij de kamelen te komen moesten we eerst nog een uur met de jeep mee de woestijn in, richting Pakistaanse grens. Om ons in de stemming te krijgen, zong Sebastian zijn favoriete lied uit de tijd dat hij zelf nog een kamelenjongen was: de melodie van barbiegirl, maar dan met eigen tekst, zoals "Come on camel, let's go desert". Onder de indruk van de belabberde muziekstijl, maar grappige teksten begonnen we inderdaad al zin te krijgen om op een kameel te rijden. Eenmaal aangekomen in het woestijn dorpje, werden we verwelkomd met een heerlijke kop chai. De kamelen werden bepakt en toen mochten wij ze eindelijk beklimmen. Vooral Liza moest even slikken toen haar kameel wild opstond en zij bijna voorover getorpedeerd werd. Ook de drie meter hoogte en de niet bepaald soepele bewegingen van de kamelen waren wel even wennen. Waar we wel direct aan gewend raakten was de rust die over ons heen viel. De chaos van India was even helemaal verdwenen: het gegorgel van de vele Indiërs nam plaats voor het geboer van de kamelen, maar verder hoorden we niets dan onze gidsen die, in hun gebrekkige engels vertelden over het leven in de woestijn: zonder school, een waterbron en andere voorzieningen in hun dorp hadden ze al op jonge leeftijd een behoorlijk zwaar leven achter de rug. Kamelen safaris organiseren was hun grootste inkomsten- én kennis bron. Al grappend legden ze ons uit over het over het zogenaamde 'camel college' waar ze, zonder ook maar een woord te kunnen lezen, leerden om meerdere vreemde talen te spreken. Sinds een paar jaar waren er windmolens in de woestijn geplaatst, waardoor het leven een stuk aangenamer was geworden, aangezien er nu opeens water uit de grond gepompt kon worden. Een klein nadeel voor de toeristen was dat de ooit zo authentieke woestijn steeds meer op de zandvoortse duinen begon te lijken. Het slapen onder de sterrenhemel in de woestijn ("our desert hotel is million star hotel") had zoiets magisch dat we zonder twijfel een nacht bijboekten. We raakten in korte tijd best een beetje gehecht aan de vrolijke, vriendelijke en bijna aandoenlijke kamelenboys. Dat dit gevoel wederzijds was, bleek toen twee jongens de volgende vrij hadden genomen om deze met ons door te brengen. Ondanks hun overduidelijk krappe portemonnees overvloeiden ze ons met echt lokaal eten, drinken en cadeautjes. Toen we aan het einde van een geweldige dag ons oude fototoestel aan hun cadeau deden, barstten ze in tranen uit en dwongen ze ons bijna om te beloven ooit nog een keer terug te komen. We keerden al snel weer terug naar de waan van de dag toen Peter, tijdens onze busrit naar Udaipur, een stuk uitgespuugde mandarijn door het raam in zijn oog kreeg. Helaas was Udaipur alweer onze laatste bestemming in deze bijzondere, sprookjesachtige staat