Sarawak

Aangezien ons voor en tijdens het reizen al meerdere keren verteld was dat Kuching zo ontzettend cool zou zijn, kregen we in het vliegtuig enorm zin in dit nieuwe hoofdstuk van onze reis. We konden onze teleurstelling daarom ook moeilijk voor ons houden toen bleek dat Kuching een niet al te mooie, voornamelijk op toeristen gerichte stad was. Ook ons hostel bleek niet al te gezellig en onze enige medebewoner was een Engelse zware alcoholist, welke we al snel doopten tot Frank Gallagher (de dronkenlap uit de serie Shameless). In de ochtend dronk hij rustig zijn bier in het hostel, maar tegen de avond verplaatste hij zich naar de lokale kroeg, alwaar hij gierend en brullend vertelde over zijn verloren dochter, het feit dat hij eigenlijk een Nederlander is, zijn grootse plannen om een hostelketen op te zetten en de geaardheid van zijn kapper. De volgende dag kwamen we opeens een nieuwe bewoner van ons hostel tegen en ook deze leek een probleem te hebben, namelijk het feit dat hij een enorme zeikerd is. De hele wereld leek zich tegen hem gekeerd te hebben en om het allemaal nog erger te maken bleek er aan de overkant van ons hostel een stel scholieren te zijn welke elke dag ongegeneerd muziek zat te maken, midden in het muzieklokaal nog wel. De ongelukkige had al wel een oplossing bedacht, iets verderop was namelijk een park waar het altijd super rustig was. Volgens deze meneer moesten de scholieren maar muziek gaan maken in dat park, zodat hij rustig op het dakterras van het hostel zijn boek kon lezen. Omdat we niet helemaal wisten wat we met de stad Kuching aan moesten, werd het hoog tijd om gebruik te maken van onze hulplijn, oftewel Leon. Hij was een paar maanden eerder in Kuching geweest en hij was een van de mensen die het ons enorm aanraadde. Gelukkig kwam Leon met het verlossende antwoord dat Kuching zelf niet direct “the place te be” was, maar dat voornamelijk de parken en de natuur rondom Kuching zo tof waren. We hadden nog een dag of vier over om de omgeving te bekijken en hadden deze dagen al snel volgepland met dagtrips. De eerstvolgende dag gingen we naar Bako, een nationaal park aan de zuid Chinese zee. Tijdens een leuke hike – volledig anders dan eerdere hikes die we hadden gemaakt - kwamen we weer een hoop diersoorten tegen: krokodillen, wilde zwijnen en natuurlijk Borneo’s grote trots, de prachtig lelijke neusaap. De volgende dag wilden we op zoek gaan naar die andere aap die, naast ook op Sumatra, alleen op Borneo in het wild voorkomt: de orang oetang (wat Maleisisch is voor bos mens). We gingen naar een reservaat waar deze dieren half in het wild leven. Er wordt hier dagelijks voedsel voor ze neergelegd, maar soms gaan er wel maanden voorbij waarin er geen enkele orang oetang van eet. Dit werd ons van te voren ook meerdere keren duidelijk gemaakt: “This not zoo, this nature”. Maar we bleken geluk te hebben, want een moeder orang oetang kwam met haar jong al het eten opeisen en de vele toeristen die hier naar toe waren gereisd konden opgelucht hun fotootjes maken. Het uitstapje van een dag later - naar de zogenaamde Wind caves, welke niets meer bleken dan een pikkedonker, stinkend vleermuizentoilet – was niet zo’n enorm succes, maar gelukkig was onze laatste dag in Sarawak dat wel. We hadden nog een nationaal park uitgekozen, Kubah genaamd. Na uren te hebben gehiket bereikten we ons doel van de dag: een heerlijk verfrissende waterval midden in de jungle!